ஞானமென்னும் கரையினிலே!.....

ஏகம் என்ற சமுத்திரத்தில்

எழுந்து ஆடும் அலைஎலாம்

வேகமாகக்  கரையை மோதி

விழுந்தெழுந்து திரும் பிடும்!

அலைத்துளிகள் கோடிகோடி

அங்கும் இங்குமாய்,அவை

அலைதுளிர்த்த கிளைகள்போல

ஆர்ப்பரித்து  மறைந் திடும்!

கவலையின்றி மீண்டும் அலை

கரையைத் தொட்டுமோத;நீர்த்

திவலைகளின் ஜனன மரணம்

தினமுமங்கு நிகழ்ந் திடும்!

ஓய்வில்லாத கடல் அலைகள்

உணர்த்து கின்ற தத்துவம்

ஆய்ந் துணர்ந்தால்;தெரிகிறது:

அண்ட பேரண் டமாய்!

பிரம்மம் அது;கடலைப்போல

பேருருவாய்த் தெரிய;அதில்

கரும பூமி அலையைப் போல

கருத்தில் வந்து படிந்திடும்!

ஜீவரெல்லாம் நீர்த் துளிகள்;

ஜீவிப்பது இல்லை;அவர்

பாவபுண் ணியங்கள் யாவும்

படியும் கரை ஈரத்தில்!

பரப்பிரும்மக் கடலில் தோன்றி

பரவி எழும் அலைகள்;நாம்

வரவு செலவு காட்டுதற்கு

வந்து போகும் துளிகளே!

ஞானமென்னும் கரை ஒதுங்கி

நானும் நின்று பார்க்கிறேன்;

ஊனமில்லா உண்மை யைத்தான்

உவமையாகச் சொல் கிறேன்!

பார்வையிலே தெரியும் இந்தப்

பரப்ரும்மக் கடலை;நாம்

கூர்மை யாகப் பார்க்கும்போது

குறைகள் ஏதும் இல்லையே!

மேடுபள்ளம் யாவுமில்லை

மேவி நிற்கும் பூமி; நேர்க்

கோடுபோல சமநிலையில்

குறைகளின்றித் தோன் றிடும்!

வானத்திலே பறந்து செல்லும்

பறவை போலப் பார்த்திடும்

ஞானத்திலேதான் அதனை

நானும் பார்த்துக் கொள்கிறேன்!

ஞானமென்னும் கரையின் ஓரம்

நான் இருக்கும்பொழு தெலாம்

ஊனமில்லை;என்றன் நெஞ்சில்

உலகம் மறைந்து போவதால்.

பாசம்;பகை;உறவு,நட்பு

பாரமாக இருப்பது;அலை

நேசத்திலே நிலைத்து நிற்கும்

நேர அளவு மட்டும்தான்!

உலக வாழ்வு அலையைப் போன்று;

உறவு,பிரிவு யாவும்;நாம்

பலரும் வாழ்ந்து பிரிவதுபோல்

பார்த்துப் பார்த்து உணர்கிறேன்!

நொடிப்பொழுதில் தோன்றியிங்கு

நொடியில் மறைகிறோம்;விதி

படைத்தவாறு  பிரம்மத்தோடு

பரவி,அதில்  நிறைகிறோம்!

நீயும் நானும் நீர்த்துளிகள்

நேச உறவுகாள்; நாம்

போயும்போயும் மறைவதிலா

புழுங்கிக் கொண்டு சாவது?

இவண்-

கிருஷ்ணன்பாலா

24.11.2012 / 9.00 am